Γραφεί ο Γρηγόρης Αλυσσανδράκης
Ας αναλύσουμε όσο πιο σύντομα μπορούμε τις πολιτικές των μεγάλων πολυεθνικών που από πολύ παλιά έμπαιναν συνειδητά και ασυνείδητα στον ανθρώπινο εγκέφαλο χειραγωγώντας το καταναλωτικό κοινό!
Όταν δεν υπήρχε youtube και Facebook ούτε instagram, dvd player, cd player κτλπ (αιώνες πριν δηλαδή μόλις το 1970), η μόνη πρόσβαση στα χωριά και τα σπίτια “της καλής Αθήνας”, για μια εταιρία που είχε την οικονομική δυνατότητα να διαφημιστεί ήταν τα βινύλια !
Στα χωριά, πικάπ είχε συνήθως μόνο το καφενείο και όχι τα σπίτια των φτωχών ανθρώπων που καλά καλά δεν μπορούσαν να έχουν ψυγείο και ηλεκτρική κουζίνα.
Άλλη μια μορφή διαφήμισης για τις εταιρίες αποτελούσαν οι περαστικοί πραματευτάδες – γυρολόγοι, που επισκέπτονταν τα χωριά και τις πόλεις για να πουλήσουν διάφορα είδη.
Ήταν οι μόνοι ίσως που διέθεταν αυτοκίνητο ή τρίκυκλο με μεγάφωνο που έπαιζε μέσω πικάπ τους δίσκους της εποχής!
Η Αμερικανική εταιρία Coca cola που έχει ιδιαίτερες σχέσεις με την Κρήτη μιας και εκτός των άλλων διαθέτει ναυτική βάση στα Χανιά από τα μέσα της δεκαετίας του ’50, κατάφερε να εκμεταλλευτεί την άνθιση της Κρητικής δισκογραφίας.
Επέλεξε λοιπόν διόλου τυχαία, τον Ανωγειανό λυράρη και τραγουδιστή Γιώργο Καλομοίρη (Γιωργαντό) που τότε ήταν στο απόγειο της καριέρας του, να τραγουδήσει μερικές μαντινάδες για το προϊόν της το οποίο έχει γίνει ανάρπαστο διαχρονικά προκαλώντας αισθητή ζημιά στην τοπική ποτοποιία (βλέπε μπυράλ, γκαζόζα κτλπ).
Μικρή μου στην αγάπη μας τα
‘παιξα όλα για όλα…
και φάρμακο να γιατρευτώ
βρήκα την κόκα κόλα.
Για σένα αγάπη μου γλυκιά…
η συμβουλή μου είναι…
αν θέλεις ν’ αγαπιόμαστε
την κόκα κόλα πίνε!
