Γράφει η Εύα Λαδιά
Αρχές του περασμένου αιώνα, το 1904, είδε το πρώτο φως της ζωής στο Χρωμοναστήρι.
Καταγόταν από πάμπτωχη και πολυμελή οικογένεια.
Αν και από νωρίς μπήκε στα βάσανα δεν τον πήρε από κάτω η ζωή. Στα 13 του χρόνια, όταν αποκλείστηκε ο πατέρας του στη Μυτιλήνη, όπου υπηρετούσε στο εκεί Τελωνείο, πριν λείψει από το σπίτι το καθημερινό, ο μικρός Γιώργης σαν πρωτότοκος πήρε την ευθύνη της οικογένειας.
Χωρίς να χάσει ούτε μια μέρα από το σχολείο του, έκοβε ξύλα, τα φόρτωνε στο γάιδαρο και ερχόταν στο Ρέθυμνο να τα πουλήσει.
Μπορεί να έκοβε δρόμο από μονοπάτι, αλλά ο ποδαρόδρομος κάλυπτε πέντε χιλιόμετρα σωστά.
Αυτή η δραστηριότητα που έφερνε ψωμί στην οικογένεια ήταν και η πρώτη επιχείρηση του μεγάλου Κρητικού. Στις 6 του Γενάρη 1920 βρέθηκε στην Αθήνα. Ήταν πάμπτωχος αλλά κουβαλούσε μαζί του τη δύναμη των 16 χρόνων του. Το περίεργο είναι ότι αν και μικρός ήξερε τι ήθελε.
Αναζητούσε μια απασχόληση που θα είχε μέλλον. Και στο μεταξύ δούλευε όπου εύρισκε. Δούλευε και αναζητούσε την ευκαιρία. Και την βρήκε όταν κατάφερε να προσληφθεί κλητήρας στα γραφεία μεγάλης επιχείρησης εισαγωγών εξαγωγών.
Αυτή την πρόσληψη χρωστούσε στην αξιοσύνη του και μόνο γιατί εκείνος που τον πρόσεξε και τον επέλεξε ήταν ο ίδιος ο Γεώργιος Ασημακόπουλος, επικεφαλής της εταιρείας.
Ο μικρός Κρητικός από το Χρωμοναστήρι έπεσε με κέφι στη δουλειά κι αυτό δεν πέρασε επίσης απαρατήρητο από τους προϊσταμένους του. Έτσι δεν άργησε να γίνει από κλητήρας ταμίας και μάλιστα πολλές φορές κατέπληξε το αφεντικό του με την παροιμιώδη του εντιμότητα.
Κι ας μην είχε στον ήλιο μοίρα που λένε.
Όταν στρατεύθηκε εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο το χρόνο του κατά την θητεία του στο Αρχηγείο Χωροφυλακής. Έκανε τα καθήκοντά του το πρωί και το απόγευμα δούλευε πάλι στου Ασημακόπουλου. Έπαιρνε έτσι δυο μισθούς.
Έστελνε τον ένα στην οικογένειά του και με τον άλλο περνούσε ο ίδιος με αξιοπρέπεια, γιατί μισούσε κάθε τι μίζερο και ακαλαίσθητο. Λάτρευε το καλό ντύσιμο και γι’ αυτό φρόντιζε να είναι πάντα κομψός. Είχε τον αέρα της αρχοντιάς από τα πολύ νεανικά του χρόνια ακόμα.
Κι ήθελε οι παρέες του να είναι άνθρωποι ξεχωριστοί. Δεν ήταν τάση σνομπισμού αυτό αλλά μια βαθειά πίστη που είχε στην παροιμία «Με τον καλλιά σου κάθισε και νηστικός σηκώσου».
Τα είχε καταφέρει καλά όταν τον βρήκε η Κατοχή.
Και σαν γνήσιος απόγονος των Τουρκομάχων Μπογιατζήδων δεν μπορούσε να καθίσει με χέρια σταυρωμένα.
Οργανώθηκε στην Αντίσταση, ενώ παράλληλα κατάφερε να μην απολύσει κανένα υπάλληλό του και το σπουδαιότερο να οργανώσει συσσίτιο για το προσωπικό του! Αυτό που χαρακτήριζε τον Γεώργιο Βογιατζάκη ήταν το πάθος του για τον τόπο του. Αμέτρητοι νέοι βρήκαν δουλειά κοντά του.
Ας μη φανταστείτε όμως ότι άνοιγε την πόρτα μεμιάς. Ήθελε να δοκιμάσει τον καθένα που ζητούσε τη βοήθειά του και όχι βέβαια για να απολαύσει την ικανοποίηση του ισχυρότερου.
Ξέροντας ότι καμιά στήριξη δεν διαρκεί, προσπαθούσε να κάνει αυτόφωτους τους ανθρώπους που ήθελε να βοηθήσει. Κι όταν εύρισκε ανταπόκριση των προσδοκιών του τους σπούδαζε, τους άνοιγε και άλλους δρόμους.
Εκεί βέβαια που άφησε εποχή ήταν στην Παγκρήτιο Ένωση που κράτησε το πηδάλιό της για 24 χρόνια. Ήταν μια χρυσή εποχή για την Κρήτη. Είχε μεταβάλλει το γραφείο του σε μικρό υπουργείο και κανένας κυβερνητικός παράγοντας δεν μπορούσε να του αρνηθεί αυτό που ζητούσε για τον τόπο του.
Δεν τολμούσε θα έπρεπε να γράψω.
Γιατί ήταν γνωστή η δύναμη της πειθούς του μεγάλου αυτού Κρητικάρχη.
Από τα σπουδαιότερα επιτεύγματά του ήταν ο δεύτερος όροφος της Παγκρητίου Ενώσεως, η συμβολή στη δημιουργία της Κρητικής Εστίας για τους άπορους φοιτητές του νησιού, τα παγκόσμια συνέδρια Κρητών, η έκδοση βιβλίων και πάνω από όλα η διάδοση της ιδέας του συγκρητισμού.
Πάλεψε γι’ αυτό ο Βογιατζάκης, επειδή δεν ήθελε να βλέπει διχασμένο το Κρητικό στοιχείο. Ίδια στάση είχε κρατήσει και στο ξέσπασμα του Εμφύλιου Κόντρα στο ρεύμα προσπαθούσε να νουθετήσει τους φανατικούς.
Όσο γενναιόδωρος ήταν με το Ρέθυμνο και τις ανάγκες του άλλο τόσο φρόντιζε και για την άλλη Κρήτη. Από τις μεγαλύτερες δωρεές του ήταν αυτή στην Ιστορική και Αρχαιολογική Εταιρεία Δυτικής Κρήτης την εποχή που γινόταν οι μεγάλες ανασκαφές στο Βρύσινα.
Γι’ αυτό και η Εταιρεία τον ανακήρυξε μεγάλο ευεργέτη της.
Ο Γεώργιος Βογιατζάκης πέθανε στις 27 Απριλίου του 2001.
