Ποιος θυμάται να χορεύγει, το Στραταρίδα, τον Στέλιο Αλυσσανδράκη;
Αυτός ο χαρισματικός χορευτής, ήτονε ένα άκακο και μερακλίδικο κοπέλι.
Τον εθώργιες σε κάθε πανηγύρι, σε κάθε γλέντι, με τη μοναδική φιγούρα, να χορεύγει, σόλο μαλεβυζιώτη και να στριφογυρίζει ωσά ντη σβούρα, απάνω στη πίστα.
Ούλοι οι οργανοπαίχτες τον είχανε φίλο.
Τους έκανε διαφήμιση στα γυροχώρια, στα πανηγύρια πού παίζανε, με τη τρίκυκλη που είχενε.
Ερχούντονε έπαε στο μαγαζί και με ρώτανε…
Αντωνιώ…πάω σ’ένα πανηγύρι και θέλω τη κασέτα του λυράρη απου παίζει (έλεγε το όνομα) για να τη βάλω να γροικάται, ονέ φωνιάζω στα χωριά, να διαφημίσω το γλέντι.
Μετά το ‘’σόλο’’ χορό, έκανε κλήρωση τη κασέτα του λυράρη, Κρητικά μαντήλια, μαχαίρια και διάφορα τέτοια δωράκια.
Έτσι έβγαζε τον επιούσιο κι αυτός.
Το ν’εθώργιες πάντα παρέα με τα όργανα, το ν’εκατέχανε ούλοι οι μαγαζάτορες και του κάνανε τα χατήρια ντου.
Ήτονε και μαγλιδόνης ο Στελιανός…
Σε κάθε γλέντι, απου θελα πάει, έκανε του λυράρη, μαλαγανιές…
Πως είναι μεγάλος παίχτης, πως έχει φωνάρα, πως θα βγάλει γλεντάρα…και άλλα τέθια κοπλιμέντα.
Τη δεκαετία του ογδόντα, ήμουνε στο ‘’Μπαξέ’’ στου Κοκκίνη με το Νικόλα το Ραπτάκη.
Είχαμε κλείσει να πάμε στη Κω σ’ένα κέντρο να παίξουμε, μαζί και ο Στρατιδάκης ο Γιώργης απου τα Σκούρβουλα.
Από βραδύς στο ‘’Μπαξέ’’ στο τελευταίο γλέντι, πριν να φύγουμε για τη Κώ…θωρώ το Στελιανό στο μαγαζί.
Εχόρεψε…και μια στιγμή έρχεται και μου κάνει…
-Έκουσα πως πάτε στη Κω…αλήθεια είναι..;
-Ψώματα του κάνω…ποιος σού’πε μρέ έτσα πράμα..;
-Καλά Αντωνιώ…καλά……
Εμαζώξαμε τα καρτόφωνά μας και από Δευτέρα πήραμε νε το καράβι για Πειραιά και μετά το F/B KAMIROS για τη Κω. Όντε νε φτάξαμενε στο λιμάνι, εκατεβήκαμενε στο γκαράζ, να πάρει το Ζάσταβα ο Στρατιδάκης να βγούμε. Εσίμωσε μας ένας ναύτης και μας εκάνει…
-Βγείτε όξω γιατί σας περιμένουνε και εγώ θα βγάλω το αμάξι….
Εβγήκαμε νε στη μπούκαπόρτα και ίντα να ιδούμενε…
Ο Στραταρίδας με τη Κρητικιά στολή, με τέσσερεις νησιωτοπούλες, ντυμένες με παραδοσιακές στολές, να βαστούνε ανθοδέσμες, και οι μαγαζάτορες του κέντρου μαζί, για να μας υποδεχτούνε.
Εποχασκώσανε οι επιβάτες να μας εξανοίγουνε και αναρωθιούνται, ποιοί είμαστε κοντώ.
Είχε νε παρκάρει τη τρίκυκλη εκειά κοντά ο Στραταρίδας και αρχίζει να παίζει μαλεβιζιώτη.
Εντάκαρε το χορό ο Στελιανός μπροστά μας και να θωρείς ένα καράβι να μας χειροκροτεί και το καπετάνιο να βαρά τσι σειρήνες. Μετά την υποδοχή αυτή, περιττό να σας πω πως το πρώτο μας γλέντι εκεί στο Ψαλίδι στου Τουλαντά το κέντρο είναι από τα αξέχαστα.
Εμπήκε με μια ανθοδέσμη κατά τις δώδεκα, στη βράση του γλεντιού ο Στραταρίδας και πιάνει το μικρόφωνο. Μας καλωσόρισε στο νησί με όμοφα λόγια και μαντινάδες… στη συνέχεια εχόρεψε… έγινε χαμός από τα χειροκροτήματα του κόσμου.
Δεν έριχνες καρφίτσα που λέμε νε και ο φίλος μου ο Νεσκες ο Μιχάλης θα το θυμάται για χρόνια.
Αυτός λοιπόν ο καλοκάγαθος άθρωπος ήτονε ο Στραταρίδας
Όλη ντου η ζωή ήτονε ο χορός και τα γλέντια.
Ένας Ζορμπάς του Καζαντζάκη.
Στραταρίδας, κατά κόσμον Στέλιος Αλυσσανδράκης από τον Πλάτανο Αμαρίου.
