Η ερευνητική ομάδα του Χορωδείου ασχολείται με την αναζήτηση νταουλιών και στοιχείων για την κατασκευή και τον τρόπο χρήσης τους στην ανατολική Κρήτη πάνω από 11 χρόνια. Όσο περνά ο καιρός και τα στοιχεία πληθιαίνουνε, τόσο καταρρίπτεται η έννοια «Κρητικό νταουλάκι» που συνήθως χρησιμοποιείται.
Οι παλιοί νταουλατζήδες δεν το λέγανε νταουλάκι αλλά νταούλι. Το καθίζανε απάνω στον ένα πόδα και το αγκαλιάζανε.
Τα νταουλόξυλα τα παίζανε από την μια μπάντα. Απάνω στην προβιά που επαίζανε τα νταουλόξυλα προσαρμόζανε ένα βασταγάκι που εχαρχάλευε την ώρα του παιξίματος (ζυγιά με λύρα, βιολί, βιολόλυρα, ασκομαντούρα, μαντούρα ή σφυροθιάμπολο) για να είναι ο ήχος πιο γεμάτος.
Μια σημαντική παρατήρηση την οποία παραθέτουμε για να την έχουνε υπόψη τους όλοι οι σημερινοί νταουλατζήδες, είναι ότι τα νταουλόξυλα δεν πρέπει να τα χτυπούνε δυνατά και σε μεγάλη απόσταση από την προβιά. Ο ήχος του νταουλιού θα πρέπει να είναι καθαρά συνοδευτικός, σταθερός και χωρίς υπερβολικά ξομπλάκια στον ρυθμό.
Ο βασικός ρυθμός που επαίζανε οι παλιοί στις κοντυλιές (το βασικό είδος της μουσικής της ανατολικής Κρήτης) και στον Πηδηχτό, ήτανε αυτός που μοιάζει με το τρέξιμο του αλόγου (του-κου-του, του-κου-του, του-κου-του). Υπάρχει άλλος ένας παλαιότατος ρυθμός συνεχόμενος που θυμίζει κομπρεσέρ (του-κου-του-κου-του-κου-του-κου-του-κου), είναι όμως πολύ δύσκολος και οι περισσότεροι σημερινοί νταουλατζήδες δεν τον προτιμούνε.
Το Χορωδείον παρουσιάζει αυτό το υπέροχο όργανο (το οποίο παιζότανε παλιά στις επαρχίες Σητείας, Ιεράπετρας, Μεραμπέλου και στο οροπέδιο Λασιθίου) σε σχεδόν όλες του τις παραστάσεις.
