Ωδείο Ρεθύμνου(και όχι Καρναβάλι Ρεθύμνου)>| Kάπου 1989 ή 1990 λοιπόν έδωσε μία συναυλία στο Ρέθυμνο, στην αίθουσα του Ωδείου μας, ο Ψαραντώνης.
Ήταν εκείνα τα χρόνια που τον γνώρισα και τον άκουσα κι εγώ από κοντά, καθώς μέχρι τότε μόνο από δίσκους και κασέτες τον άκουγα. Ήταν μια εκπληκτική βραδιά, το Ωδείο κατάμεστο από κόσμο, πολλοί ήταν όρθιοι μέσα κι έξω…
Στα λαούτα θυμάμαι ήταν ο Γρηγόρης Χατζάκης και ο Κώστας Λάππας, στα κρουστά ο Γιώργης Λαγκαδινός, στο λαούτο επίσης ένα σχεδόν παιδάκι τότε, κάπου 12 ή 13 ετών ο Νίκος Στρατάκης, επίσης ένα τραγούδι είπε και η κόρη του Ψαραντώνη, κοριτσάκι κι εκείνη ακόμα η Νίκη, που αγαπάω πολύ και με αγαπά και εκείνη (φιλικά εννοώ μην δημιουργηθούν παρανοήσεις), επίσης δεν θυμάμαι αν σε εκείνη τη συναυλία λαούτο έπαιξαν και ο αδερφός του ο Γιάννης και ο γιός του ο Ψαρογιώργης, και ο ανηψιός του ο Λάμπης Δουλγεράκης (είχε δώσει τρεις συναυλίες εκείνο τον καιρό ο Ψαραντώνης στο Ρέθυμνο κι έτσι μπερδεύομαι λίγο με το ποιοι ακριβώς τον συνόδευαν στην κάθε συναυλία καθώς όταν παίζει ο Ψαραντώνης, θέλει και μια δεκαριά άτομα να συνοδεύουν τη λύρα του με λαούτα και άλλα όργανα…).
Μετά τη συναυλία πήγαμε απέναντι στο καφενείου του Στέλιου του Φραντζεσκάκη, που δυστυχώς έχει φύγει από τη ζωή πολύ νέος, να πιούμε μια ρακή. Στην παρέα ήταν επίσης ο Μιχάλης Πιερής από την Κύπρο, καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου μας στο Ρέθυμνο, και ο Κώστας Πετρίδης χρονικογράφος στα ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ που εργαζόμουν και εγώ.
Ο Πιερής με τον Πετρίδη, άνοιξαν συζήτηση για το ποιο ήταν το καλύτερο κομμάτι που ερμήνευσε εκείνο το βράδυ ο Ψαραντώνης.
Στη συζήτηση μπήκα και εγώ. Ο Πιερής επέμενε ότι το καλύτερο κομμάτι που ερμήνευσε ο Ψαραντώνης ήταν “ο κοτσιφός”
. Εγώ είχα διαφορετική άποψη. Βέβαια σε όλα τα τραγούδια εκείνη τη βραδιά ο Ψαραντώνης είχε δώσει ρέστα που λέμε, όμως το καλύτερο κατά τη γνώμη μου ήταν μια ερμηνεία που είχε κάνει σ’ ένα τραγούδι του Αλέκου Καραβίτη το: Aς ήξερα που μένει ο αητός, που βασιλεύει τ’ άστρο, που μεροξημερώνεται το πρόσωπο σου τ’ άσπρο (εδώ ο Καραβίτης)
Μάλιστα ο Ψαραντώνης είχε αλλάξει την πρώτη λέξη και τραγούδησε: “Να κάτεχα που μένει ο αητός” και όχι “Ας ήξερα” .
Στη συζήτηση μας μπήκε και ο Ψαραντώνης που καθόταν δίπλα μας και βέβαια μας άκουγε.
Ο Πετρίδης τον ρωτάει να μας πει ο ίδιος ο Ψαραντώνης ποια θεωρούσε την καλύτερη ερμηνεία του σ΄αυτή τη συναυλία. Εγώ κρατούσα κασετοφωνάκι και είχα γράψει τη συναυλία.
Ο Ψαραντώνης μου λέει: “Βάλε να ακούσω το συρτό του Καραβίτη”. Ζητήσαμε απόλυτη ησυχία στο καφενείο και ακούμε το “να κάτεχα που μένει ο αητός”…
Ο Ψαραντώνης γυρίζει και λέει: “Αυτό το τραγούδι του Καραβίτη το έχω πει πολλές φορές αλλά απόψε πραγματικά απογειώθηκε” –Συμφωνώ! απαντά πρώτος ο Πιερής και τον ρωτάει:
-Τι σ’ έπιασε και πραγματικά το απογείωσες απόψε; Και ο Ψαραντώνης απαντά: Βοήθησε πολύ ο χώρος!
Το Ωδείο Ρεθύμνου έχει μια ξεχωριστή ακουστική που βοηθάει πολύ τον μουσικό… Και μας έκανε κείνο το βράδυ μια ολόκληρη ανάλυση ο Ψαραντώνης, που θα τη ζήλευαν πολλοί καθηγητές μουσικής σε Πανεπιστήμια, αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει τελειώσει ούτε Λύκειο και όμως γνωρίζει ως πρύτανης το πώς δένεται η λύρα και η φωνή και η ψυχή του ανθρώπου με τις πέτρες, τα χώματα και τους τοίχους… Και κάνει και τις πέτρες να μιλούν!…Την θυμάμαι πολύ έντονα εκείνη τη συναυλία. Δυστυχώς η κασέτα δεν υπάρχει.
Αυτό το σημείωμα μου το αφιερώνω στον Μιχάλη Πιερή και στον Κώστα Πετρίδη. Στη φωτογραφία είναι ο αξέχαστος Μιχάλης Πιερής.
Θα γράψω και άλλα!, Θα επανέλθω γιατί θέλω να πω όλες τις σκέψεις μου για τον τόπο και τους ανθρώπους που αγαπάω! Και μιλώ και θα μιλώ πάντα όπως αισθάνομαι…
Άρθρο του Δημήτρη Τζανακάκη.
